Neo-turpista, post-turpista – Adam Kadmon zaprasza nas do swojego świata, który prezentuje w tomiku Manufaktura snów.
Jego poezja nie jest poezją łatwą, schematyczną – wymaga od czytelnika czegoś więcej niż rzut okiem na zlepek słów. W tych wierszach nierzadko pojawiają się tematy codzienne, trywialne, niemodne, czasem wręcz niemoralne. Nie boi się pisać dosadnie, epatować całym brudem, fałszem, rozgoryczeniem, ale czyni to, wierząc, że tylko prawda wyzwala i daje wolność.
Porusza różne tematy, pisze o historii i współczesności, o ułudzie i pustych szafach podpartych swoim własnym istnieniem – bo i wiele takich istnień pustych, a wciąż stojących prosto pomimo swej pustki, wiele zgnilizny wśród pięknych okoliczności przyrody i równie dużo jej, a może nawet więcej, w uporządkowanych na pierwszy rzut oka, czystych i pachnących umysłach ludzi, którzy skrzętnie ukrywają prawdę pod pozorami ładu i porządku.
Autor nie boi się ukazywać brzydoty zarówno tej, którą co dzień mijamy obojętnie lub odwracając głowę, by nie zburzyć swojego wyimaginowanego estetycznego piękna, jak i tej brzydoty wewnętrznej, którą czasem niełatwo dostrzec. W wierszu Twórczość pisze o wygnaniu, przeganianiu, ale w ogólnym rozliczeniu to jednak miasto ma płakać, bo straciło coś wartościowego. Z każdym kolejnym wierszem przenosimy się w inny wymiar liryczno-metaforyczny, każdy zapewne wyczyta spomiędzy wierszy coś innego, bo nie dosłowność jest rolą poezji.
Tomik kończy niezwykły poemat o miejscu wręcz magicznym – lecz i tu mieszają się dobra i zła energia, pojawiają dobre i złe emocje, a przyroda, otoczenie, chłonie tę energię i oddaje tym, którzy zachodzą tam w swojej podróży, nie zawsze wiedząc, dokąd dotarli i czego szukali, ale przyjmują to, co im dano.
