Podróż na Operiona

zachęcam do przeczytania

Tancerze w spektaklu wychodzą tylko od czasu do czasu i nie w każdej operze. Podygają sobie w tanuszku i już ich nie ma. A soprany, tenory, barytony, basy? Walczą do końca. Najczęściej z ciężkim kostiumem, tremą, zmęczeniem, nierzadko też z dyrygentem, a dokładniej – z jego niewyżyciem symfonicznym. Ten to dopiero potrafi umilić życie! Bywa, że nawet najbardziej donośna i piszcząca koloratura nie przebije się przez miażdżącą potęgę dźwięku orkiestry tutti. Co najwyżej do pierwszego rzędu. Wtenczas o takim przypadku się mawia: „pierwszorzędna śpiewaczka”. Ech… ciężkie jest życie przedstawiciela gatunku homo-opera-sapiens. I dlatego obrazowo przybliżam Wam, jak się miewa opera, do której tak Was gorąco zachęcam. Nie wiem tylko, czy skutecznie. Jeśli jednak tak, w co wierzę, myślę, iż w kolejnym odcinku dotrzemy do Operiona.

więcej na

http://ksiazkanaprezent.info.pl/2016/11/07/w-podroz-na-operiona-zaprasza-autorka/

emocjonująca podróż

Właśnie skończyłam czytać najnowszą powieść Anety Skarżyński, Podróż na Operiona. Jeszcze jestem lekko oszołomiona, ale zdam wam relację na gorąco. Znając dotychczasowe powieści przygodowe tej autorki, spodziewałam się kolejnej lektury w ten sam deseń: radosnej, lekkiej fabuły osadzonej w polskiej nieco absurdalnej rzeczywistości, wartkiej akcji i zabawnych dialogów. Tymczasem książka zabrała mnie w bardzo daleką podróż. Co więcej – wymagała skupienia uwagi. Na szczęście zdążyłam się zaopatrzyć w hektolitry kawy i dobre światło, bowiem na lekturze zeszło mi całe popołudnie i noc z kawałkiem. Ale co tam zarwany sen, w końcu są wakacje. W domu. Zaraz, co ja mówię, a jakim domu? Dzisiejszej nocy byłam na wielu planetach w galaktyce Operiona. Eskapada okazał się dość wyczerpująca i zakończyłam ją z podkrążonymi oczyma tuż przed śniadaniem, za to w wyśmienitym nastroju. Pisarka mówi prawdę, iż „książka powinna zaczynać się hardcorem, a kończyć niemalże wystrzałem w kosmos oraz salwami śmiechu”. Wraz dwójką głównych bohaterów przeżyłam rozliczne przygody: radosne, tragiczne, niektóre mrożące krew w żyłach i jeżące włos na głowie. Bywało, iż zastanawiałam się: bać się czy śmiać się? Tylu emocji, często skrajnych, dawno nie przeżyłam. A co ciekawe, nie jestem fanką bohaterów scen operowych, jednak historie rozlicznych artystów – oparte na faktach i ukazane w interesującej formie – przykuły moją uwagę. Z czystym sumieniem polecam je wszystkim, bo w nich nie ma chwili na nudę.

Zgodzę się ze zdaniem autorki, która twierdzi, że „cała powieść przesycona sensacjami, aferami, zakulisowymi tajemnicami, nierzadko o kryminalnym lub erotycznym zabarwieniu, przeniesie czytelnika w świat postaci powszechnie znanych z historii sztuki”. Zastanawiałam się – po co pisać po raz enty o kimś, kogo świat już zna? Okazuje się, że do wiadomości publicznych podawane są nie wszystkie szczegóły z ich życia. Do tych najcenniejszych trzeba się dokopywać. Wcale się nie dziwię, że pisarce badania zwane potocznie reserchem zajęły parę lat. I nie są to dokumentalne opowiastki, lecz najprawdziwsza powieść przygodowa z dreszczem. Pisana bardzo współczesnym, prostym językiem, przy okazji barwnym i dowcipnym. Rozliczne perypetie dziwolągów, ekscentryków i fenomenów artystycznych sprawiły, że w opisywanych geniuszach odkryłam również normalnych zjadaczy chleba. Zresztą w którymś z wywiadów pisarka obiecywała: „opera zdejmuje napudrowane peruki, koturny, pióra, woale, krynoliny, maski i obnaża swe prawdziwe oblicze, nierzadko zabawne.”. I to prawda! Tę książkę śmiało można zaliczyć do tych, których po przeczytaniu nie odstawia się na półkę, a puszcza po znajomych.

Aha, mimo sztucznego światła uwagę moją przykuły ilustracje z gatunku realizmu fantastycznego autorstwa Anety Skarżyński. Ci którzy nie śledzą jej poczynań zawodowych mogą nie wiedzieć, iż ukończyła dwie artystyczne uczelnie wrocławskie: Akademię Muzyczną i Akademię Sztuk Pięknych. Pisarka z całą pewnością wie o czym mówi i co maluje. A ja poczułam się, jak za dawnych lat, gdy z wypiekami na twarzy czytałam ilustrowane baśnie. Przyjrzę się im jeszcze raz, ale już z mniej spuchniętymi powiekami. Tymczasem na gorąco dzielę się swymi spostrzeżeniami i odczuciami. Wydawnictwu Psychoskok dziękuję za udostępnienie przedpremierowe pozycji, zaś autorce za emocjonującą podróż! Polecam się na przyszłość.

Muzyczna podróż

Muzyki nie trzeba rozumieć, aby pokochać ją od pierwszego taktu. Czasem wystarczy kilka dźwięków i nogi same rwą się do tańca. Niektóre piosenki uwielbiamy bez powodu, inne zaś budzą naszą nieuzasadnioną niechęć? Czemu? Bo muzyka to najczystsza forma emocji. Bez uprzedzeń, bez rozróżniania, za to z ogromnym przekazem. A jak to jest z jej twórcami? Czy muzycy są równie otwarci?

Ania jest córką słynnego kompozytora. Ma piętnaście lat i dorasta w świecie pełnym dźwięków. Nic więc dziwnego, że zamierza uczęszczać do szkoły muzycznej. Na drodze może jej stanąć tylko jedno... wiedza z historii opery. Czy Ania jest na straconej pozycji? Niekoniecznie! Właśnie wpada na Eustachego, osobnika z innego świata, o nietypowym poczuciu humoru. Jego celem jest przybliżyć jej, ni mniej ni więcej, dzieje twórców opery. W tym celu zabiera ją w szaloną podróż po całej galaktyce muzyki. Ta lekcja nie będzie kolejnym nudnym wykładem. Rozmowy z mistrzami, prywatne koncerty czy próby muzyczne. Podczas tej wycieczki wszystko jest możliwe!

Jeśli pomysł na fabułę wydaje się Wam odrobinę szalony, to... zdecydowanie macie rację. Nawet nie odrobinę. To czyste wariactwo, od którego nie można się oderwać. Sam wątek podróży zbliżony jest do głównego motywu Świata Zofii, jednak tym razem nie tylko nie ogranicza nas czas, ale też przestrzeń. Takiej lekcji historii nie ma w żadnej szkole, chociaż paradoksalnie to właśnie taka forma najbardziej zainteresowałaby uczniów. Możliwość porozmawiania z osobami znanymi z podręczników? Brzmi świetnie, nieprawdaż? Powieść daje nam przyjemne złudzenie cofania się w czasie i wciąga jak mało co. Podczas jej czytania zapominamy o wszystkim, co dzieje się dookoła. Jesteśmy tylko my i książka.

Podróż na Operiona to też duży kawałek wiedzy. I to nie tylko tej opowiadanej na szkolnych lekcjach. Powieść pozwala nam zakosztować odrobinę skandali i plotek, nie raz bardzo bulwersujących i kontrowersyjnych. Najciekawsze były jednak wszystkie kryminalne afery. W tych momentach czułam się jak detektyw na tropie prawdziwej zagadki. Razem z bohaterami snułam domysły i podejrzenia.

Nie dajcie się jednak zwieść. Chociaż książka to w głównej mierze historia ludzi tworzących operę, wcale nie jest dedykowana dla dzieci. A przynajmniej nie wyłącznie. Również osoba przekraczająca wiek nastoletni przeczyta książkę ze sporą przyjemności, ale też dowie się wielu interesujących faktów.

Bo tak naprawdę... o operze nie wiedziałam prawie nic. Najpopularniejsze nazwiska czy najbardziej znane dzieła, o nich słyszałam, lecz niewiele więcej. Tematy, które poruszała ta historia, były dla mnie zupełną nowością. Najlepiej się jednak bawiłam, gdy znałam danego bohatera, chociażby ze słyszenia. Dlatego, w moim odczuciu, autorka właśnie na te postacie mogła położyć większy akcent. Gdy oglądałam spis treści, dziwiłam się, że lata podawane w tytułach rozdziałów nie osiągają współczesności. Teraz już wiem dlaczego. Historia ta bowiem urywa się w połowie... Szkoda, ponieważ byłam bardzo ciekawa zakończenia, a konkretnie, egzaminu Ani.

Interesującym dodatkiem były zamieszczone w treści obrazki wykonane przez autorkę. Nie wszystkie z nich były dla mnie zrozumiałe, ale ciekawie oddawały klimat powieści. Również zabrakło mi dokładniejszego wytłumaczenia mechaniki działania całej podróży. Skoro to jednak nie koniec... to wiele może się jeszcze okazać.

Gdy zaczynałam czytać Podróż na Operiona, nawet nie przypuszczałam jak bardzo może mnie wciągnąć. Ta szalona wyprawa nie tylko pochłonęła mnie na kilka wieczorów, ale też dokształciła. I to w bardzo przyjemny sposób. Dlatego ja nie wysiadam, tylko czekam na kolejną część i dalszą drogę. A Wam serdecznie polecam zabranie się w tę podróż :)